عمل جراحی اضافی قبل از کاشت ایمپلنت
باید استخوان سالم و کافی در اطراف ایمپلنت دندان که در دوره التیام به سر میبرد، وجود داشته باشد. برای افزایش طول عمر ایمپلنت باید بافت نرم (لثه) سالم و ضخیم نیز در اطراف ایمپلنت وجود داشته باشد. گاهی اوقات بافت نرم و سخت (استخوان) به مقدار کافی در اطراف ایمپلنت وجود ندارد که در نتیجه لازم است جراح پیش از عمل کاشت ایمپلنت، آن را بازسازی کند.
بازسازی بافت سخت (استخوان)
پیوند استخوان هنگامی که استخوان کافی وجود نداشته باشد، ضروری است. اگر چه همیشه انواع جدید ایمپلنت مانند ایمپلنت کوتاه و نیز تکنیکهایی که با این وضعیت سازگارتر هستند وجود دارند اما هدف کلی درمان این است که استخوان حداقل ۱۰ میلی متر ارتفاع و ۶ میلی متر پهنا داشته باشد.
نقص استخوان از A تا D درجه گذاری میشود (A معادل ۱۰ میلی متر استخوان، B معادل ۷ تا ۹ میلی متر، C معادل ۴ تا ۶ میلی متر و D معادل ۰ تا ۳ میلی متر) احتمال یکپارچگی استخوان با ایمپلنت، بستگی به درجه استخوان دارد.
برای دست یابی به پهنا و ارتفاع مناسب استخوان تکنیکهای پیوند استخوان متعددی وجود دارند. متداولترین تکنیک مورد استفاده پیوند استخوان هدایت شده است که در آن نقص استخوان با استخوان طبیعی یا دگر پیوند (استخوان اهدایی یا جایگزین سنتزی) پر میشود و با غشای نیمه نفوذ پذیر پوشانده میشود و دوره التیام (جوش خوردن) آغاز میگردد. در طول فاز التیام، استخوان طبیعی جایگزین پیوند شده و قاعده جدید استخوانی برای ایمپلنت شکل میگیرد.
سه عمل متداول بازسازی استخوان فک قبل از کاشت ایمپلنت دندان عبارتند از:
۱- لیفت سینوس
۲- افزایش جانبی الوئولار (افزایش در پهنا)
۳- افزایش عمودی آلوئولار (افزایش ارتفاع)
جابجایی عصب قبل از کاشت ایمپلنت دندان
گزینه دیگر عمل ها تهاجمی تر است که در موارد نقص بزرگ استخوانی انجام میشود از جمله حرکت دادن عصب آلوئولار تحتانی برای فراهم کردن فضا برای ایمپلنت، پیوند استخوان آنله با استفاده از ستیغ خاصره ای یا منبع بزرگ دیگر استخوان و پیوند استخوان میکرو واسکولار در جایی که عروق خون رسان به استخوان همراه با منبع استخوان پیوند زده میشود و به رگ خون رسان محلی دوباره متصل میشود.
تصمیم نهایی درباره تکنیک پیوند استخوان بر اساس ارزیابی درجه کمبود استخوان عمودی و افقی انجام میشود که هر کدام به سه درجه خفیف (۲ تا ۳ میلی متر کمبود)، متوسط (۴ تا ۶ میلی متر کمبود) یا شدید (بیش از ۶ میلی متر کمبود) تقسیم میشوند.
بازسازی بافت نرم (لثه)
لثه اطراف یک دندان ۲ تا ۳ میلی متر نوار صورتی روشن، مخاط متصل بسیار قوی و سپس ناحیه بزرگتر و تیره تر مخاط غیر متصل دارد که به سمت گونه چین میخورد. هنگامی که دندانی با ایمپلنت جایگزین میشود یک نوار محکم و متصل از لثه لازم است تا سلامت ایمپلنت را در بلند مدت حفظ کند. اهمیت ویژه این امر در اینجا است که خون رسانی در لثه اطراف ایمپلنت امری نامطمئن بوده و از نظر تئوری به خاطر اتصال بلندتر به ایمپلنت بیشتر از دندان مستعد آسیب است (پهنای بیولوژیک بلندتر).
هنگامی که نوار بافت نرم متصل کافی نباشد، میتوان با پیوند بافت نرم آن را جبران کرد. چهار روش برای پیوند بافت نرم استفاده میشود. یک رول بافتی مجاور ایمپلنت (به آن رول کام گفته میشود) را میتوان به سمت لب (باکال) انتقال داد، لثه را از کام میتوان پیوند زد، بافت همبند عمقی کام را میتوان پیوند زد و یا هنگامی که یک تکه بزرگتری از بافت لازم باشد به اندازه یک انگشت، بافت بر پایه رگ خونی در کام (که بافت همبند – پریواستیل اینترپوزیشنال واسکولاریزه یا VIP – CT خوانده میشود ) را میتوان به این ناحیه منتقل کرد.
علاوه بر این، برای زیبایی ایمپلنت یک نوار لثه پر و قطور لازم است تا فضای اطراف ایمپلنت را پر کند. شایعترین عارضه پیوند بافت نرم مثلث سیاه نام دارد که در آن پاپیلا (یک تکه بافت مثلثی کوچک بین دو دندان) کوچک شده و یک فضای مثلثی بین ایمپلنت و دندانهای مجاور آن ایجاد میشود. پاپیلا تنها ۲ تا ۴ میلی متر بر روی استخوان باید ارتفاع داشته باشد. در صورتی که فاصله بین دندانها و استخوان بیشتر باشد میتوان انتظار ایجاد مثلث سیاه را داشت.
