چند رویکرد برای کاشت ایمپلنت پس از کشیدن دندان وجود دارد که عبارتند از:
۱- کاشت فوری ایمپلنت دندان پس از خارج شدن دندان طبیعی
۲- کاشت تاخیری ایمپلنت پس از خارج شدن دندان طبیعی (دو هفته تا سه ماه پس از کشیدن دندان)
۳- کاشت دیر هنگام ایمپلنت (سپری شدن سه ماه پس از کشیدن دندان یا بیشتر)
همچنین گزینه های متعددی برای زمان اتصال دندان پروتزی به ایمپلنت وجود دارد که به سه دسته تقسیم میشوند:
۱- اتصال فوری (بلافاصله)
۲- اتصال زود هنگام (یک هفته تا دوازده هفته بعد)
۳- اتصال با تاخیر (بیش از سه ماه بعد)
زمان التیام (جوش خوردن ایمپلنت به استخوان)
برای این که ایمپلنت برای همیشه ثابت بماند، استخوان فک باید به تمام سطح ایمپلنت جوش بخورد (یکپارچگی استخوان). بر اساس این فرایند بیولوژیکی تصور میشود که اتصال بلافاصله تاج بر روی ایمپلنت در حین فرایند یکپارچگی استخوان منجر به حرکت ایمپلنت میشود که این امر مانع از جوش خوردن استخوان شده و میزان عدم موفقیت ایمپلنت را افزایش میدهد. در نتیجه سه تا شش ماه پس از جراحی اولیه جایگذاری ایمپلنت (بر اساس فاکتورهای مختلف)، دندان پروتزی بر روی ایمپلنت قرار میگیرد.
با این حال تحقیقات اخیر نشان داده اند که ثبات اولیه ایمپلنت در استخوان نسبت به سپری شدن زمان التیام، معیاری مهمتر و تعیین کننده موفقیت یکپارچگی استخوان است. در نتیجه زمانی که به جوش خوردن استخوان اختصاص داده میشود معمولا بر اساس تراکم استخوان، ایمپلنت مورد استفاده و تعداد ایمپلنتهایی که به هم متصل میشوند تعیین میشود. هنگامی که ایمپلنت میتواند گشتاور بالا (۳۵ Ncm) را تحمل کند و به ایمپلنتهای دیگر متصل است، هیچ تفاوت معناداری در طول عمر بلند مدت ایمپلنت یا کاهش استخوان بین ایمپلنتها در روش اتصال فوری یا زود هنگام پروتز (سه تا شش ماه بعد) وجود ندارد. استنباط این است که ایمپلنت تکی در استخوان نیازمند یک دوره بدون اتصال به پروتز دندانی است تا خطر شکست درمان به حداقل برسد.
جراحی یک مرحله ای یا دو مرحله ای ایمپلنت
پس از جایگذاری ایمپلنت اجزاء داخلی با هیلینگ اباتمنت یا پیچ کاور پوشانده میشوند. هیلینگ اباتمنت از مخاط عبور کرده و مخاط پیرامون با آن انطباق پیدا میکنند. پیچ کاور که با سطح ایمپلنت دندان مطابقت دارد به صورتی طراحی شده است که کاملا با مخاط پوشیده میشود. پس از سپری شدن دوره یکپارچگی استخوان جراحی دیگری لازم است تا بافتهای روی آن باز شده و هیلینگ اباتمنت جایگذاری شود.
در مراحل ایتدایی ساخت ایمپلنت (۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰) در سیستمهای ایمپلنت از رویکرد دو مرحله ای استفاده میشد چون اعتقاد بر آن بود که این کار احتمال موفقیت ایمپلنت را افزایش میدهد. تحقیقات بعدی نشان دادکه تفاوتی بین طول عمر ایمپلنت یک مرحله ای و دو مرحله ای وجود ندارد و انتخاب یک یا دو مرحله ای بودن جراحی به فاکتورهای دیگر به ویژه مدیریت بافت نرم بستگی پیدا میکند.
هنگامی که بافت نرم به واسطه از دست دادن دندان دچار پسروی یا نقص شده باشد ایمپلنت باید پس از جایگذاری ایمپلنت مدتی به سپری شدن دوره یکپارچگی استخوان اختصاص داده شود و پس از این مدت لثه به روش جراحی در اطراف هیلینگ اباتمنت انتقال داده شود. ایراد تکنیک دو مرحله ای نیاز به جراحی دوم و به خطر افتادن گردش خون در بافت به علت جراحی های مکرر است. در حال حاضر انتخاب یک یا دو مرحله ای بودن جراحی بر اساس توانایی بازسازی بافت نرم اطراف دندان از دست رفته می باشد.
کاشت فوری ایمپلنت پس از کشیدن دندان (ایمپلنت فوری)
یک رویکرد رو به افزایش برای حفظ استخوان و کاهش زمان درمان عبارت است از کاشت ایمپلنت اندکی پس از کشیدن دندان. از یک طرف مدت زمان درمان با این کار کاهش می یابد و زیبایی لبخند خیلی زود بازسازی میشود و بافت نرم نیز دچار پسروی نمیشود. از طرف دیگر احتمال شکست درمان ایمپلنت کمی افزایش می یابد. تصمیم گیری درباره این رویکرد دشوار است چون مطالعات کمی ایمپلنت فوری را با ایمپلنت با تاخیر با روش کاملا علمی مقایسه کرده اند.
